Dwór w Chobielinie, położony na Kujawach, przez wiele lat był zapomnianym świadkiem historii polskiej ziemiańskości. Dziś znany szerzej dzięki dziennikarzowi i publicyście Bronisławowi Wildsteinowi, który uczynił z posiadłości swoją rezydencję, stanowi przykład udanej rewitalizacji obiektu o wyjątkowym znaczeniu kulturowym. Jednak zanim Chobielin odzyskał dawny blask, był w stanie niemal całkowitej ruiny. Jak wyglądała jego przeszłość? Co przyniosła transformacja dworu?

Historia dworu w Chobielinie – od ziemiańskiej siedziby do upadku

Pierwsze wzmianki o majątku w Chobielinie sięgają XVIII wieku, choć sam dwór w obecnej formie najprawdopodobniej został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku. Wzniesiony jako klasycystyczna rezydencja, otoczona parkiem krajobrazowym, pełnił funkcję centrum życia rodzin szlacheckich zamieszkujących te ziemie.

Po II wojnie światowej, jak wiele podobnych majątków, dwór został znacjonalizowany. Lata PRL-u przyniosły mu degradację – budynek nie był remontowany, jego wnętrza niszczały, a oryginalne wyposażenie uległo rozproszeniu lub zniszczeniu. Na przełomie lat 80. i 90. Chobielin był już praktycznie ruiną – z przeciekającym dachem, zawilgoconymi murami i rozpadającymi się stropami.

Zakup przez Bronisława Wildsteina – nowy rozdział dla Chobielina

W 1994 roku dwór w Chobielinie został zakupiony przez Bronisława Wildsteina, znanego publicystę, opozycjonistę i byłego prezesa TVP. Jego decyzja o nabyciu i odnowieniu rezydencji była podyktowana zarówno fascynacją kulturą ziemiańską, jak i osobistą potrzebą stworzenia miejsca do życia z dala od wielkomiejskiego zgiełku.

W momencie zakupu stan budynku był krytyczny. Zachowały się jedynie fragmenty oryginalnych detali – część sztukaterii, kominek, pojedyncze drewniane elementy podłogi. Całość wymagała kompleksowej rekonstrukcji, która trwała wiele lat i pochłonęła znaczne środki.

Chobielin przed remontem – obraz zapomnienia

Wielu mieszkańców okolicy pamięta jeszcze stan dworu sprzed renowacji. Odpadający tynk, zarośnięty park, zawalone werandy i zdezelowane okna tworzyły obraz opuszczenia i zapomnienia. Wnętrza były puste, z grzybem na ścianach i rozpadającą się więźbą dachową.

Dach, kluczowy dla zabezpieczenia konstrukcji, przeciekał, co prowadziło do zalewania wyższych kondygnacji. Dawne pokoje, niegdyś tętniące życiem, stały się miejscem dla ptaków i dzikich zwierząt. Zachowane zdjęcia archiwalne z tamtego okresu dokumentują smutny stan, w jakim znajdował się dwór.

Proces rewitalizacji – jak odtworzono dawny blask?

Renowacja dworu w Chobielinie nie polegała na modernizacji w nowoczesnym stylu, lecz na odtworzeniu klimatu klasycznej siedziby ziemiańskiej. Zespół konserwatorski skupił się na przywróceniu autentycznego charakteru wnętrz. W tym celu pozyskiwano meble, obrazy i detale architektoniczne odpowiadające epoce.

Odtworzono stropy i podłogi, zrekonstruowano tynki oraz sztukaterie, a okna wymieniono zgodnie z pierwotnym wzorem. Park wokół dworu przeszedł rewitalizację – usunięto zarośla, posadzono nowe drzewa i przywrócono dawny układ alejek spacerowych. Prace trwały niemal dekadę, a ich efekt do dziś budzi podziw.

Chobielin dziś – prywatna rezydencja i symbol odrodzenia

Obecnie dwór w Chobielinie pełni funkcję prywatnej rezydencji i nie jest udostępniany do zwiedzania, jednak jego sylwetka i zadbany park przyciągają wzrok przejeżdżających turystów. Dla wielu stał się symbolem udanej rewitalizacji i powrotu do korzeni kultury szlacheckiej.

Wnętrza urządzono z poszanowaniem tradycji, ale także z myślą o nowoczesnym komforcie. Biblioteka, salon z kominkiem, pokoje gościnne – wszystko harmonijnie łączy styl klasyczny z współczesnymi udogodnieniami.

Znaczenie kulturowe i symboliczne dworu

Chobielin to nie tylko odrestaurowany budynek – to także opowieść o polskiej historii, tożsamości i duchowej ciągłości. Przez dziesięciolecia niszczał, jak wiele innych posiadłości, ale dzięki determinacji właściciela odzyskał swoje miejsce w krajobrazie kulturowym Polski.

Transformacja Chobielina to także przykład, jak istotna jest troska o dziedzictwo – nie tylko materialne, ale również symboliczne. Dziś dwór jest cichym świadectwem, że nawet najbardziej zapomniane miejsca mogą powrócić do życia – jeśli trafią w dobre ręce.